Λίγο πιο κάτω από τα «Παγοποιεία Τσακιράκη» βρισκόταν το προπολεμικό, ζοφερό εργοστάσιο ελαστικών παπουτσιών «Αλυσίδα», που έκλεισε από χρόνια και που το κουφάρι του , έπειτα από καμιά δυο πυρκαγιές, επιβιώνει ακόμα. Εκεί δούλευαν κάποιες γειτόνισσες αλλά και κάνα δυο γείτονες, η δουλειά ήταν σκληρή και ανθυγιεινή, λόγω του καουτσούκ που επεξεργάζονταν. Διερχόμενοι απ’ έξω μυρίζαμε, αλλά διακριτικά, εκείνη την αφόρητη μυρουδιά του καμένου λάστιχου. Φανταζόμουν τη δουλειά εντός ως σκέτη Κόλαση –κατά καιρούς θυμάμαι, είχαν αρρωστήσει βαριά διάφοροι εργαζόμενοι στον χώρο. Όταν περνούσα με τον πατέρα μου έξω από την «Αλυσίδα» και νιώθαμε τη δυσοσμία, μου’ λεγε: «Κοίτα, αν δεν σπουδάσεις θα’ ρθεις να δουλέψεις εδώ μέσα, στο καουτσούκ , μαζί με τα’ άλλα κορόιδα».

Λεωφορείο: 19 στάσεις

Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Εκδόσεις Πατάκη, 2018

Παίρνω το λεωφορείο της Γραμμής "10" στη Θεσσαλονίκη, από την αφετηρία Χαριλάου ως το Τέρμα, ως τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, και γράφω ό,τι θυμάμαι, επινοώ και φαντάζομαι από κάθε στάση. Δεκαεννιά στάσεις. Γράφοντας καταλαβαίνω πως το μυαλό είναι ένα ανοιχτό στρατόπεδο αιχμαλώτων. Ή, ένα πριονιστήριο γεμάτο ακρωτηριασμένες, λειψές μνήμες, επινοήσεις, φαντασιώσεις κι εμπειρίες που διαρκώς αλλάζουν νόημα, χάνονται, επανέρχονται, διασταυρώνονται και πάλι διαφεύγουν.

Ξέρω, δηλαδή, ότι δεν κοπαδιάζουν οι λαγοί, αλλά εδώ συνημμένως ψάλλονται. Έπειτα, κάθε λεωφορείο που ξεκινάει από μια συγκεκριμένη αφετηρία, κάνει μιαν απαρέγκλιτη διαδρομή και πάει προς ένα σταθερό Τέρμα, ποτέ δεν κάνει όντως το ίδιο δρομολόγιο - κυρίως για τον ίδιο επιβάτη, που βλέπει έξω και εντός του με το μέτωπο κολλημένο στο τζάμι. Κάθε επιβάτης, κάθε φορά, είναι κι ένα διαφορετικό λεωφορείο.

Η υποδηματοποιία "ΑΛΥΣΙΔΑ" ιδρύθηκε το 1932 ως Ομόρρυθμη Εταιρία, με τον διακριτικό τίτλο "Ηνωμένα Εργοστάσια Καουτσούκ Ο.Ε." και εταίρους επιχειρήσεις και τεχνίτες που εμπορεύονταν και κατεργαζόταν καουτσούκ.
Παρήγαγε επαγγελματικά, παιδικά και αθλητικά παπούτσια από καουτσούκ, αρχικά χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη μεταχειρισμένα ελαστικά αυτοκινήτων.
Άλλαξε σύνθεση και εταίρους πολλές φορές. Κατά την περίοδο 1950 έως 1970 απασχολούσε 750 εργαζόμενους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, αγόρασε την εταιρία "ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ" και προσανατολίστηκε στο αθλητικό παπούτσι (τις περίφημες "ελβιέλες").
Το 1980 μετατράπηκε σε Α.Ε. και αργότερα μετεγκαταστάθηκε στη Θέρμη. Λειτουργούσε μέχρι το 1998.