Γιάννης (1)

Δείτε την. Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στον διάδρομο.
Δεύτερος όροφος, δωμάτιο είκοσι, κλίνη μία.
Στέκει μπρος στο ασανσέρ, πατάει το κουμπί, δεν δείχνει αναμμένο.
Κραυγή, κόκκαλα που τσακίζουν καθ' όδόν, έπειτα ηρεμία.
Ο θάλαμος καταφθάνει ευθύς.
Ανοίγει εκείνη, βλέπει το πτώμα ενός άντρα καταγής. Σακατεμένο.
Γιάννης ετών εξήντα. Συντηρητής.

Δεν έφταιξε η κοπέλα. Είπαμε, το μπουτόν έδειχνε σβηστό.
Θα μπορούσε να το' χει πατήσει άλλος. Μα της ήτανε γραφτό.
Πού βγήκε να πάει; Βόλτα; Για ψώνια στην Ερμού; Ραντεβού;
Οι εφημερίδες δεν ξανάγραψαν ποτέ γι' αυτήν. Ήταν στα είκοσι.
Άραγε σήμερα ζει; Και το θύμα της; Το θυμάται;
Πότε τόλμησε να καλέσει πάλι ασανσέρ; Τα φοβάται;

Ανθή και Γιάννης. Θαμμένοι σε μιαν είδηση εφημερίδας.
Για μια μέρα, ζήσαν κι αφανίστηκαν μαζί.
Λήθη του τάφου και της πέμπτης σελίδας.

(Γιάννης, 60 ετών)
Κομνηνών 5, ξενοδοχείο Κοντινεντάλ, 1967

Γιάννης Μαρία Χένριξ 

Σάκης Σερέφας

Ίκαρος, 2013

Ποιήματα για ανθρώπους και τόπους. Άνθρωποι που ξεψυχούν μέσα σε μια πόλη, μα τα πεζοδρόμια, οι πλατείες, τα διαμερίσματα όπου άφησαν την τελευταία πνοή τους παραμένουν στη θέση τους και βοούν σιωπηλά. Ποιήματα βασισμένα σε αληθινά περιστατικά θανάτων στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, με αναφορά στη χρονολογία και στην ακριβή διεύθυνση όπου συνέβησαν.

Άλλοι διασχίζουν ανίδεοι αυτούς τους δημόσιους τόπους σήμερα, άλλοι κοιμούνται αμέριμνοι στα ίδια δωμάτια, αμέριμνοι ενοικιαστές ή νέοι ιδιοκτήτες. "Μνήμη καπούτ" όπως αναφέρει ο στίχος ενός από τα ποιήματα. Όμως η τέχνη της ποίησης βασίζεται πάνω σε αυτά τα "απορρίμματα της λήθης". Και προσπαθεί να μνημειώσει ό,τι μπορεί. Μπορεί;